Pałacyk wzniesiony w 1912 wg projektu przypisywanego Józefowi N. Czerwińskiemu, zbudowany został dla wybitnego kolekcjonera malarstwa, porcelany, fajansu i szkła polskiego, tkanin, mebli, ksiąg i precjozów (zbiór darowany w 1939 Muzeum Narodowemu w Krakowie). W okresie międzywojennym na parterze mieściła się klinika położniczo-ginekologiczna “Sano”, a w czasie powstania warszawskiego  szpital polowy. W 1973 dokonano gruntownego remontu oraz konserwacji polichromii pod kier. Haliny Rudniewskiej.

Obiekt jest budynkiem ustawionym poprzecznie na zapleczu kamienicy frontowej, w głębi podwórza, dzielącym je na dwie części i sięgającym do obu boków posesji. Bryłę wieńczy dwuspadowy, łamany dach ceramiczny, a elewacje i reprezentacyjne pomieszczenia pokrywa ornamentyka w duchu neobaroku i neorokoka, w secesyjnomodernistycznej interpretacji. Układ wnętrza jest mieszany, na parterze zasadniczo dwutraktowy, z korytarzem międzytraktowym (tylne pomieszczenia w amfiladzie), na piętrze podobny tylko w południowej części budynku, natomiast w północnej  nieregularny, w części pasmowy. Konstrukcja ceglana, stropy zapewne ogniotrwałe. Dziewięcioosiowa fasada ma symetryczny układ trójstopniowy i jest w całości pasowo boniowana, także w partii lizen ujmujących obustronnie każdy z segmentów. Segmenty skrajne, najsilniej cofnięte, ożywiono jedynie parami wąskich jednoskrzydłowych okien na piętrze. Segmenty pośrednie, także dwuosiowe, zawierają wydłużone okna dwuskrzydłowe, z belkami ślemiowymi wygiętymi w formie strzeleckiego łuku oraz nadślemiami dzielonymi na osiem małych kwaterek. Gonie naroża otworów zaokrąglono, a u podstawy osadzono gzymsy parapetowe. Okna piętra różnią się zamknięciem w kształcie łuku odcinkowego, wzdłuż którego rozciąga się girlanda, spływająca na wąskie listwy ujmujące ościeża i upięta klińcowym zwornikiem. Ten ostatni, dekorowany roślinnym zwisem, styka się z rozbudowanym profilowanym gzymsem koronującym. Pod oknami osadzono gładkie prostokątne płyty oraz gzymsy parapetowe. Odstępy między otworami są bardzo niewielkie, toteż pasy ściany między nimi mogą być odczytywane jako boniowane lizeny. Na wewnętrznych osiach obu opisywanych segmentów osadzono w dachu blaszane facjatki o dwuspadowych zamknięciach, zwieńczonych kulą.

Środkowy, jednoosiowy segment fasady jest bardzo silnie wysunięty i w ślepych ścianach bocznych ujęty pilastrami, które flankują także frontową ścianę ryzalitu. Ta ostatnia jest wypukła w partii centralnej i zaklęśnięta na skrajach, przy pilastrach, których głowice wspierają rozerwaną podstawę szczytu, wyższego o kondygnację od pozostałych segmentów budynku. Szczyt ten, zwieńczony wazonem, zamknięty został łukiem, który przechodzi obustronnie w łagodnie zaklęśnięte spływy. Archiwolta jest profilowana, zdobiona ząbkowaniem, a pole szczytu, boniowane jak fasada, wypełnione oknem w kształcie pionowej elipsy, gęsto szprosowanym. Otwór obramowano ornamentowaną opaską z rocaillem u podstawy i zwornikiem w zamknięciu, upinającym nadwieszoną girlandę. Podobna girlanda obiega koszowy łuk zamknięcia balkonowego okna piętra, spływając na szerokie, wypełnione płycinami listwy ujmujące ościeża. Rozbudowany zwornik upinający girlandę ma postać broszy zdobionej wielopłatkowym kwiatem przypominającym słonecznik. Kamienny balkon o tralkowej balustradzie i narożnych cokołach spoczywa na płycie okolonej regularnym belkowaniem i wspartej na parze jońskich kolumn o wysokich bazach. Kolumny ustawiono na górnym z dwóch schodków wypukłowklęsłym rzucie, prowadzących do portalu wejściowego. Kształt otworu, opaska oraz girlanda są takie same jak w porte-fenetrze piętra, odmienny jest natomiast zwornik, pełniący rolę kartusza herbowego. W tarczy herbowej widoczna jest panna siedząca na niedźwiedziu (“Ursyn”, zwany też “Rawa” lub “Rawicz”) z monogramem: SUR, poniżej zaś na wstędze umieszczono dewizę: GENUS / A BOHEMIAE / DUCIBUS, odnoszącą się do czeskich korzeni rodu właściciela pałacu (Wrszowców).

Drzwi wejściowe są dwuskrzydłowe, pełne, płycinowopłytowe, o barokowych płynnych liniach obrysów pól. Przedsionek pełniący funkcję wiatrołapu jest bardzo płytki i zaokrąglony od czoła. Lastrykowa posadzka, szara, cętkowana, wypełniona została pośrodku ornamentem w postaci pary figur o sercowatym obrysie, utworzonym z krzywek zestawionych w układzie lustrzanym. Ornament oraz kwadraty i prostokąty w pasie bordiury mają kolor czarny i brązowy. Przedsionek odseparowany jest od holu przeszklonym, czterosegmentowym przepierzeniem, z wydzielonymi partiami nadświetli i dwuskrzydłowymi drzwiami pośrodku. Drewniane filary po obu stronach drzwi ozdobiono ponad cokołami kandelabrowym ornamentem panopliowym, ujętym obustronnie wstęgami z ornamentem cekinowym. Cekiny zdobią też listwę domykową drzwi, które, podobnie jak przęsła boczne przepierzenia, mają u dołu jajownikowo obramowane płyciny z płytami wewnątrz, równe wysokością cokołom filarów. Obie połowy nadświetla drzwi ujęto drewnianymi rocaille’ami na przedłużeniu filarów, a poszczególne przęsła przeszkleń tej partii flankowane są przez kanelowane słupki. Partie przeszklone drzwi, segmentów bocznych i nadświetli wypełnione zostały kratą, kutą w ciągi symetrycznych zwitek i esownic. W przeszkleniu lewego skrzydła drzwi centralnie osadzono złocony krzyż, którego ramiona, zakończone małymi krzyżykami greckimi, przecina okrąg. Jest to wcześniejsza wersja herbu “Rawicz”, sprzed XIV w. (“Koło na Krzyżu”). Kompozycję tę ujmują czterostronnie złocone lilie, które otaczają też złocony monogram: SUR w drugim skrzydle. Monogram i krzyż z kołem powtórzono w zmniejszeniu i bez lilii w węższych bocznych przęsłach przepierzenia, w układzie odwrotnym.

Posadzka holu oraz podesty klatki schodowej, zlokalizowanej w jego wnętrzu, wykonane są z drewna, ale naśladują wzorem typową dla kamienic okładzinę ceramiczną. Tafle w naturalnym kolorze dębu mają ścięte naroża i tu osadzono ukośnie małe tafelki w kolorze hebanu. Drewniane dwubiegowe powrotne schody z prostokątną duszą łączą parter z piętrem. Dolny podest umieszczony jest nieco wyżej niż posadzka holu i poprzedzony został kilkoma schodkami. Segmenty drewnianej balustrady poręczy, także w biegu wyrównawczym, zaakcentowano masywnymi słupkami z p rycinami w bokach i wydzielonymi głowicami. Poszczególne odcinki balustrad wypełniono motywem plecionki tworzącej obrysy wydłużonych owali na przemian z małymi pierścieniami.

Obfita dekoracja sztukatorska holu i klatki schodowej jest znakomicie zachowana i utrzymana w kolorze białym, skontrastowanym z seledynowym kolorytem ścian oraz płaszczyzn w obrębie poszczególnych fragmentów kompozycji. Na lewej ścianie, tuż za wejściem osadzono ślepy sztukatorski portal, w polu którego umieszczono współcześnie tablicę informacyjną. Pilastry po bokach mają stylizowane głowice jońskie oraz ustawione na bazach płycinowe trzony, ujęte u podstawy liśćmi akantu i wypełnione ornamentem kandelabrowym. Łuk zamknięcia wypełniono rytmem krążków, spięto konsolowym zwornikiem i osadzono na tle uszakowej supraporty z rozetami w narożach. Supraportę zamknięto schodkowe, dwustopniowo, ornamentowanym wąskim gzymsem. Boczne stopnie otoczone są wicią akantu, środkowy zaś wypełniono nad zwornikiem kartuszowym medalionem z monogramem: SUR i wstęgami u podstawy. Stopień ten zwieńczono cokołem z wazonem, ujętym liśćmi akantu. Belka ograniczająca u góry drugi bieg schodów i strop nad dolnym podestem, została obustronnie podparta służkami o jońskich głowicach, ozdobionych u podstawy maską husarza z rozwiniętymi skrzydłami i gałązkami dębiny. Strop tego podestu ujęty jest wąską wygiętą fasetą z ornamentem języczkowym i wypełniony diagonalnie kwadratową, suto ornamentowaną ramą z czteroliściem pośrodku, kryjącym podczep żyrandola. Trójkątne pola narożne ozdobiono uskrzydlonymi główkami amorków. Ściana na wprost ożywiona została osadzonymi pośrodku dwuskrzydłowymi drzwiami płycinowopłytowymi, których górne płyty ozdobiono motywem czteroliścia z rozetką pośrodku. Drzwi uzyskały bogatą oprawę, na którą składają się lizeny z płycinami wypełnionymi ornamentem plecionkowym, fasetowo wygięty ornamentowany gzyms nadproża oraz rozbudowana supraporta. Jej centrum stanowi owalna tarcza z herbem “Rawicz” (jak przy wejściu), poniżej której widoczna jest kamea na tle kartusza, z monogramem: SUR oraz (poniżej) spływająca na gzyms nadproża wstęga z dewizą: GENUS A BOEMIE DUCIBUS. Herb nakryty jest baldachimem, spod którego aż na boki portalu spływają fałdy materii. Na gzymsie, po obu stronach tarczy, siedzą putta grające na złoconych trąbach.

Wejście prowadzi do trójokiennego salonu, zaprojektowanego w tylnym trakcie, dziś pozbawionego wystroju. W ścianach bocznych dolnego podestu znajdują się przejścia do korytarzy międzytraktowych, zaakcentowane identycznymi portalami. Ornamentowane listwy ościeży zamknięte są belką nadproża dekorowaną rytmem większych i mniejszych rozet. Wieńczący belkę profilowany, ząbkowy gzyms stanowi podstawę dla trzech cokołów, z których boczne, niższe, stanowią podstawę pod wazony. Masywniejszy i wyższy cokół środkowy zawiera kolejny kartusz z kameą opatrzoną monogramem (jw.), ujęty liśćmi akantu i zwieńczony wazonem flankowanym przez esownice.

Przęsła ścian wzdłuż biegu schodów oraz na podestach półpiętra i piętra rozczłonkowano korynckimi pilastrami, w płycinach trzonów których umieszczono panopliowy ornament kandelabrowy. Pola ścian pomiędzy pilastrami niemal w całości wypełniono panopliami, złożonymi z chorągwi, buńczuków, skrzydeł husarskich, przyłbic, szyszaków, karabeli, mieczy, tarcz, kolczug, pancerzy, pik, strzał, ryngrafów, buław itp., a także gałązek lauru i dębiny. Okno na zaokrąglonym podeście półpiętra, okolonym wielostopniowym ornamentowanym gzymsem, otrzymało gzyms parapetowy z motywem jajownika, pod którym umieszczono kroksztyny zdobione czteroliściami, a pomiędzy nimi datę na prostokątnej plakiecie: AD 1912., ujętąesownicarni.

Strop nad całym pomieszczeniem holu i klatki wypełniony jest trzema wielolistwowymi, ornamentowanymi ramami, z których środkowa, prostokątna, ma narożne uszaki wypełnione rozetami, a pośrodku większą rozetę z podczepem żyrandola. Para wici akantu, przecinająca krótsze boki ramy, ujmuje u podstawy tarczę herbową, stanowiącą zwornik ramy każdego z obu mniejszych, skrajnych pól. Pola te są czworoboczne, z dłuższymi bokami zaokrąglonymi, wypełnione sztukatorskimi panopliami. Pole nad podestem półpiętra zawiera przyłbicę z parą chorągwi i herbem “Kolo w Krzyżu” na tarczy, natomiast pole nad podestem piętra  szyszak, skrzydła husarskie oraz herb “Rawicz”. Na tymże podeście po bokach osadzono po dwoje drzwi jednoskrzydłowych, w ścianie czołowej zaś  jedne, nieco odmienne. Boczne drzwi otrzymały identyczne oprawy, złożone z wąskich, uszakowych obramień oraz supraport z trójpolowym fryzem, o spływowych krawędziach bocznych dekorowanych liśćmi, profilowanym, ornamentowanym gzymsem oraz cokołem z wazonem w zwieńczeniu, ujętym dwiema esownicami. Każde z drzwi ma płycinowopłytową dekorację, przeciętą pośrodku pionowym pasmem ornamentu cekinowego z rozetą w połowie wysokości i stylizowaną głowicą koryncką w zwieńczeniu. Dwie górne, kwadratowe płyciny wypełniono motywem czteroliścia. Pierwsze drzwi po lewej prowadzą do pozbawionego dekoracji wąskiego pokoju jednookiennego w trakcie frontowym, drugie do korytarzyka międzytraktowego, trzecie, naprzeciw, do wąskiego pomieszczenia z wyjściem do loggii w elewacji tylnej, czwarte zaś  do saloniku o ściętych narożach w trakcie przednim. Drzwi w ścianie czołowej dekorowane są tylko dwiema płytami (górna zamknięta łukiem odcinkowym), ale mają bogatszą oprawę. Po bokach ujmują je pilastry toskańskie o płycinach wypełnionych ornamentem kandelabrowym, dźwigające profilowaną arkadę obiegającą blendę supraporty i spiętą konsolowym zwornikiem. W pachach nadłuczy widoczne są korony królewskie na tle wstęg i liści. Głowice pilastrów i pas nad drzwiami tworzą fryz dekorowany rozetkami o alteracyjnie zmiennej wielkości. Wejście prowadzi do salonu, stanowiącego najbardziej reprezentacyjne pomieszczenie pałacyku.

Salon ma kształt leżącego prostokąta, trzy okna od zachodu naprzeciw wejścia oraz przejścia w krótszych ścianach bocznych: na lewo do gabinetu, a na prawo do domniemanej biblioteki. Wszystkie elementy stolarki otworowej mają odcień hebanu. Pomieszczenie pomalowane jest obecnie na kolor lazurowozielony i ma intarsjowaną taflową posadzkę o deseniu przecinających się ciemnych kwadratów na jasnym tle. W narożu płd.wsch. stoi kominek w drewnianej, ciemnobrązowej barokowej oprawie, ujęty obustronnie wydłużonymi wolutowymi spływami i zwieńczony nadstawą flankowaną przez kanelowane filarki. Na skraju ściany płn. od strony okien widoczny jest portal do aneksu salonu, dziś zaślepiony. Trzony filarów przy ościeżach pokryto zielonkawym, żyłkowanym stiukiem, nakładając na nie fantazyjne głowice z łebkami niedźwiedzi i rocaille’ami. Filary dźwigają łuk archiwolty z wstęgą częściowo złoconego jajownika oraz rocaillowym zwornikiem, przecinającym wstęgę kimationu (jaja złocone) u podstawy wygiętej fasety. Fasetę pokrywa w całości figuralny relief z dziesiątkami postaci, ilustrujący zapewne dzieje rodu Rawitów. Strop obiega złocona rama, wewnątrz której umieszczono ramę plafonu, także złoconą, ćwierćkoliście wyciętą w narożach, gdzie osadzono wielkie złocone rozety. Pole plafonu w całości wypełnione jest malowidłem, wykonanym w technice polichromii, ilustrującym legendę o początkach herbu Rawitów. Pośrodku widoczny jest lew walczący z niedźwiedziem, do karku którego uczepiona jest panna. Po prawej stronie scenie walki przygląda się grupa pieszych i konnych rycerzy, nad postaciami unoszą się Sławy z trąbami, a u podstawy kompozycji na purpurowym płaszczu spoczywa korona królewska. Autorem malowidła jest Antoni Piotrowski, którego sygnatura z datą: 1914 widoczna jest na plafonie.

Gabinet znajduje się po południowej stronie salonu i jest wąskim, jednookiennym pomieszczeniem doświetlonym od zachodu. W dłuższej ścianie płd. znajduje się przejście do sypialni, a w ścianie naprzeciw okna  do korytarzyka międzytraktowego. Pomieszczenie dekorowane jest w partii fasety i stropu. Faseta ujęta złoconymi pasami, od dołu jajownikiem, od góry zaś ornamentem języczkowym, wypełniona została ciągiem girland i wstęg, częściowo złoconych. Rama ze złoconym kimationem lesbijskim ogranicza plafon o trzech polach zamkniętych suto zdobionymi złoconymi oprawami. Środkowe pole o kształcie owalu zawiera polichromię wyobrażającą trzy gracje (dwie nagie, trzecia w powłóczystej szacie), natomiast malowidła w półkolistych polach skrajnych przedstawiają nagie postacie kobiece, odpowiednio: Jutrzenką i Noc. Części plafonu połączono złoconymi rozetami osadzonymi w wieńcach, ujętymi z dwóch pozostałych boków małymi polami dopełniającymi w formie trapezów o trzech wklęsło zaokrąglonych krawędziach, wypełnionych malowanymi obłokami. Przetrwała sygnatura: A. PIOTROWSKI, 1914.

Sypialnia za gabinetem kończy amfiladę pomieszczeń od południa. Przetrwała tu dekoracja stropu z niską wygiętą fasetą, wypełnioną rocaille’ami, wicią akantu i regencyjnym siatkowaniem. Podczep żyrandola umieszczono w połowie długości stropu, ale asymetrycznie, blisko ściany płd., tworząc tu sztukatorską kompozycję złożoną z koła i wychodzących zeń snopów promieni. Dwa naroża stropu ozdobiono diagonalnie polami eliptycznymi, otoczonymi perełkowaniem, wokół stropu zaś przeciągnięto silnie wijącą się wić roślinną.

Łazienka dostępna z sypialni składa się z trzech pomieszczeń: przedsionka oraz (po jego północnej stronie) właściwej łazienki i ubikacji. Ta ostatnia ma ściany wyłożone marmurem, sama łazienka otrzymała dekoracje ścienne w duchu antycznym, natomiast przedsionek, wąski, prostokątny, doświetlony oknem od wschodu, w całości pokryty jest dekoracją malarskosztukatorską o motywach łączących cechy stylistyki orientalnej, ludowej i secesyjnej. Malatura ścian przypomina wielobarwne dywany z plecionkowymi bordiurami oraz wypełnieniem \v postaci kwiatów, rozet, symetrycznych kompozycji abstrakcyjnych i arabesek. Przeważają kolory: sepia, czerwony, błękitny, granatowy i różne odcienie zieleni. Supraporty nad czterema wąskimi drzwiami (do sypialni oraz korytarzyka, łazienki i ubikacji  trzy ostatnie w ścianie pln.) mają łukowe zamknięcia typu “ośli grzbiet”, spięte w zwieńczeniu wielobarwnymi liliami. W polach podłuczy dominuje ornament arabeskowy na czerwonym tle. Pomiędzy drzwiami do pomieszczeń sanitarnych osadzono czerwonozieloną kolumienkę ze złoceniami i liściastą, kielichową podstawą. Pośrodku ściany płd. wyróżnia się duże malowidło o wykroju zamkniętym łukiem mauretańskim, jedyne mające białe tło. Przedstawia ono orientalne wielobarwne lampy na tle niebieskawych kwiatów. Pomieszczenie obiega fryz ze stylizowanymi, różnokolorowymi palmetami, dzielonymi złoconymi tralkami. Te ostatnie podtrzymują dwustopniowy gzyms, w obu pasach pionowo żłobkowany i półkoliście zaklęśnięty pomiędzy poszczególnymi parami tralek. Strop jest płaski, bielony, natomiast lastrykowa posadzka, białoszara i cętkowana, ma mozaikową, plecionkowotreflową bordiurę w kolorach różowym i czarnym.

Biblioteka po północnej stronie salonu miała jeszcze w latach 80. XX w. belkowany strop, dziś nieistniejący. Od zachodu doświetlona jest porte-fenetrem loggii, podobnie jak drugie pomieszczenie, sąsiadujące z biblioteką od północy.

Jadalnia przylega do biblioteki od strony wschodniej. Jest to duże, kwadratowe pomieszczenie z dwoma oknami od wschodu, mające od tej strony ścięte narożniki wypełnione konchowymi niszami, w których osadzono drzwiczki (jedne z nich kryją szyb windowy). Nisze ponad drzwiczkami są sztukatorsko ornamentowane i zwieńczone rocaille’owa konchą. Dolny pas ścian oblicowano płytami boazerii. Winne grona na tle wstęg rozmieszczono na wszystkich ścianach pod fasetą, odciętą listwą sztukatorską. Strop obiega rama wypełniona owocami i roślinami. Intarsjowana posadzka złożona jest z sześciobocznych tafelek i obramowana bordiurą z precyzyjnie wykonanymi zwitkami akantu.

Pokój północny stanowi środkowe z trzech pomieszczeń kończących ciąg pokojów od północy. Sąsiaduje on z dawną łazienką od wschodu i pozbawionym dekoracji jednookiennym pokoikiem od zachodu. Zachowała się tu girlandowa dekoracja wygiętej fasety oraz drobna wić kwiatowoliściasta, uzupełniona taśmami i obiegająca strop.

Boczna klatka schodowa zlokalizowana jest na trzeciej osi przedniego traktu budynku i łączy piwnice ze strychem. Cementowe schody i prętowe balustrady poręczy kontrastują z ceramicznymi posadzkami podestów, ułożonymi z białych płytek, przy ściętych narożach których osadzono ukośnie żółte płytki terakotowe. Z piwnic jest wyjście na ogród, dostępny także z porte-fenetrów kilku pomieszczeń parteru.

Ogród otoczony jest z trzech stron wysokim, tynkowanym murem, boniowanym pasowo, z wyjątkiem szeregu arkadowych blend, rozczłonkowujących jego lico. Północną część ogrodu zajmuje taras, poprzedzony schodami łukowo rozszerzającymi się ku dołowi i ograniczony balustradą tralkowocokołową.

Elewacja zach. pałacyku wychodząca na ogród jest dwukondygnacyjna i ośmioosiowa. Jej skraje zaakcentowano pozornymi ryzalitami jednoosiowymi, a środek  podobnym ryzalitem dwuosiowym, zamkniętym trójkątnym frontonem ponad silnie rozbudowanym, ząbkowym, profilowanym gzymsem koronującym. Tympanon przepruto poziomym eliptycznym okulusem w kartuszowej oprawie, ujętym parą girland. Do ryzalitu dostawiono parterowy aneks o zaokrąglonych krawędziach i pasowo boniowanych ścianach, jak całe przyziemie. W ścianie czołowej, lekko wysuniętej względem narożników, osadzono okno weneckie, którego jednoskrzydłowe segmenty boczne mają ćwierćkoliste zamknięcie. Okna w narożnikach są jednoskrzydłowe, ale stosunkowo szerokie, mające zaokrąglone górne naroża. Przybudówkę wieńczy taras o tralkowocokołowej balustradzie, która łukowym, ćwierćkolistym aneksem łączy się z balustradą dwuprzęsłowej loggii na drugiej i trzeciej osi. Loggia ma postać głębokiej wnęki, w której każde ograniczone balustradą przęsło ujęto w licu elewacji parąjońskich kolumn z festonami podwieszonymi pod ślimacznicami. Cokoły balustrad są jednocześnie bazami kolumn. Widoczne w głębi bliźniacze trójskrzydłowe porte-fenetry są bardzo szerokie, ozdobione w pasie odcinkowego łuku zamknięcia girlandami, spływającymi na płyciny listew ujmujących ościeża. Konsolowe zworniki przepasano girlandami. Identycznie dekorowane są wszystkie pozostałe, węższe okna piętra, trójskrzydłowe w ryzalitach bocznych i dwuskrzydłowe na pozostałych osiach. Wspierają się one na pasie kordonowego gzymsu z wewnętrznym fryzem (w jego polu pary wsporników parapetowych), który stanowi przedłużenie balustrad balkonu i loggii i znajduje kontynuację w attykowym pasie wieńczącym mur ogrodu. Tak samo zróżnicowaną szerokość mają okna parteru o zaokrąglonych górnych narożach otworów i gzymsach parapetowych u podstawy, a także dwa porte-fenetry prowadzące na taras. Stolarka okienna jest taka sama jak opisana od frontu.

Najlepiej zachowana i najobficiej dekorowana rezydencja spośród nielicznych obiektów tego typu wzniesionych na terenie Warszawy w pocz. XX w. Unikatowy charakter wnętrz.

Powyższy opis pochodzi z książki Jarosława Zielińskiego “Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy”

(tom IX, wydany przez Oficynę Wydawniczą Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, w roku 2002)

Więcej o Pałacyku:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Pałacyk_Rusieckiego_w_Warszawie

http://nepomuki.pl/lwowska/nr13.htm

https://warszawa.fotopolska.eu/704512,foto.html

https://issuu.com/hereditas/docs/spotkania_01-02_2014